Ертеден келе жатқан ырым бойынша қазақтар белгілі батырлар мен билерге, ақындарға, басқа елге белгілі адамдарға жас сәбидің аузына түкіртіп немесе оның отырған орнына аунатып алатын болған. Оның мақсаты - сәби сол адамдардай өнегелі кісі болсын дегендік[1]. 

Дейтұрғанмен, "ауызға түкіру" ырымына ұқсас діни бір рәсім жоқ. Ондай Пайғамбарымыздан сүннет келмеген. Дінімізде, «тәхник» деген Пайғамбарымыздан қалған жоралғы бар. Ол рәсім бойынша, жаңа туған балаға ана сүті берілмей тұрып, құрманы шайнап, оның шырынын, не болмаса, өзге де тәттіні, мысалы, балды таңдайына жағады (не тіліне жағады)[2]. 

Бірақ, тәхниктің мәнін әлдебір ырымнан іздегеннен гөрі, бала денсаулығына тигізер пайдасынан іздеген дұрыс. Мысалы, Британдық медицина саласының ғалымдары анықтағандай, жаңа туған сәбидің тіліне жағылған тәтті, оның тамырынан қан алғанда ауырсынуын басып, жүрек соғысын тез қалпына келтіреді екен. Бұл - оның бір ғана пайдалы тұсы. Одан да өзге пайдалы жақтары бары сөзсіз. Мұның пайдалы екендігін ғылым 1995 жылы ғана анықтаған болса, Пайғамбарымыз мұсылмандарға 14 ғасыр бұрын үйретіп кеткен.

Алла елшісінің әрбір сүннетінің астарында үлкен мән-мағыналар, адамдарға тигізер пайдалар жатыр. Оның (с.а.у.) хадистері мен сүннеттері - даналық бұлағы іспетті. Осыны ұғынған сайын, Алла Тағаланың Мұхаммед пайғамбарға (ғалейһиссәләм) қарасты айтқан мына бір Құран аятын тереңірек ұғына түсетін секілдіміз:  

«Біз сені әлемге тек мейірімділік нышаны ретінде жібердік»[3].