Уағалейкум әссәләм, Нұрлыбек! Шамасы келген кісі өлген кісіге сауабы тисін деген мақсатта мал сойып, етін кедейлерге таратып, немесе етін пісіріп адамдарға ас берсе, онысы - сауап болады әрине. Бірақ, Алла ризалығы үшін болса-дағы, дәл қабір басына барып, мал сою - «мәкрүһ» саналған (харамға жақын). Себебі, Әбу Дәуіттің хадистер жинағында келтірілген бір риауятта Пайғамбарымыз (с.а.у.): «Исламда -  ғақр  ету жоқ», - дейді. Ғақр деп – қабір басына барып, мал союды айтады.  Демек, хадистегі «Исламда - ғақр ету жоқ» деген сөзді, қазақшаға: «Исламда – қабір басында мал сою деген нәрсе жоқ», - деп аударсақ болады. 

Хадис ғұламасы Әбу Дәуіт осы хадисті келтіргеннен соң сөзін былай жалғастырады: «(Хадисті жеткізушілердің арасындағы) Абдурраззақ (есімді рауидің) айтуынша, бұрындары арабтар қабір басында сиыр немесе қой соятын (ғақр ететін)»[1].  

(«Ғақр» сөзінің түпкі мағынасы – түйенің аяғын тіке тұрған күйі  шабу (не кесу) дегенді білдірсе, кейіннен «құрбан шалу» әрекеті үшін қолданылып кетті, -  дейді мамандар).

Деректерге сүйенсек, Ислам келмей тұрып, араб қоғамында өмірде жомарттығымен танылған кісінің қабірінің басына барып, құрбандыққа түйе шалынатын. Ондағы мақсат – тірі кезінде жомарттығымен танымал адам түйе сойып, елге ас берген болса, өлгеннен кейін құрмет ретінде қабірінің басында түйе сойылады. Етінен ит-құс жейтін болады. Осылайша, тірі кезіндегі ас беру әдеті, өлгеннен кейін де жалғасын таппақ.

Кейбір арабтар, бұл рәсімнің астарындағы пәлсәпаны былай деп те түсіндірген: Өлген кісінің артта қалған түйесін қабір басына апарып сойсақ, қиямет күні ол адам түйесіне мінген күйі тіріледі. Түйесі құрбандыққа шалынбаған жағдайда, мінер көлігі жоқ, о дүниеде жаяу болады[2]. Ислам келгеннен кейін, Пайғамбарымыз (с.а.у.) халық арасында әдетке айналған аталмыш рәсімді тоқтатты.