Уағалейкумуссәләм уә рахматуллаһи уә бәракәтуһ!

«Сахих Мүслимде» келтірілген бір риуаятта: «Пайғамбарымыз жаңбыр сұрады, сол мезетте екі қолының сыртын аспанға қаратты», - делінген.

Осыған орай, Шафиғи мәзхабында әртүрлі қауіп-қатерге қарсы дұға еткенде қолдың сыртын аспанға, ал алақанды жерге қарату– сүннет («бетін аулақ ет» деген секілді). Бұған байланысты Шафиғи ғалымы Имам ән-Нәуәуи былай дейді:

«Біздің мәзхабтағы көпшілік ғалымдар және тағы басқа ғалымдар айтқан: «құрғақшылық сияқты әртүрлі қауіп-қатерді бейтарап ету мақсатында дұға етілгенде екі қолды көтеріп, қолдың сыртқы жағын аспанға қарату (яғни, алақанды жерге қарату) – сүннет. Ал, бір нәрсеге қол жеткізу үшін дұға етілгенде, керісінше алақанды аспанға қарату (яғни, әдеттегідей алақанды жайып) дұға ету – сүннет»[3].

Ғалымның бұл сөзіне дәлел болар мынадай риуаятты да келтіреді: «Алла елшісі (с.а.у.) (дұға етіп) бір нәрсе сұрағанда қолдың ішкі жағын (алақанын) өзіне қарататын. Ал, бір нәрседен пана тілегенде, қолдың сыртын өзіне қарататын»[4]. 

Әйткенмен, Ханафи мәзхабында алақанды жерге қаратып, қолдың сыртын төбеге қаратып дұға ету деген нәрсе (сіз айтқандай, қолдың сыртымен дұға ету) қарастырылмаған[2]. Тек, кейбір деректерде жаңбыр дұғасын жасағанда ғана рұқсат делінеді. Өйткені, Алла елшісі Мұхаммед ғалейһиссәләм өзінің бір хадис шәрифінде: «Егер, Алладан сұрайтын болсаңдар, қолдарыңның ішімен сұраңдар (алақандарыңды жайып). Қолдарыңның сыртымен сұрамаңдар»[1], - деп бұйырады.