Әдеп – Ха­зі­ре­ті Пай­ғам­ба­ры­мыз­дың (с.а.у.) кейде іс­теп, кейде іс­те­ме­ген нәр­се­ле­рі. Ха­на­фи­лар бұ­ны – «мән­дүп» не­ме­се «мұс­та­хап» деп атайды. Тәрк ету­ші айып­тал­майды. Жа­са­са, аб­зал.

На­маз­дың әде­бі:

1. На­маз ке­зін­де сыр­тқы жә­не іш­кі кө­ңіл жайла­нып, кі­ші­пейіл­ді­лік­пен тұ­ру.
2. Киімі­не мән бе­ру. Мы­са­лы, түйме­ле­рі ағы­тыл­май қа­тар­да­ғы сар­баз­дай сән­ді тұ­ру.
3. Қа­мат­та «Хаййа алал-фә­лах» де­ген сәт­те имам мен жа­ма­ғат­тың на­маз үшін тұ­ру­ла­ры.
4. «Қад қа­ма­тис-са­лаһ» (на­маз бас­тал­ды) де­ген кез­де имам­ның на­маз­ға бас­тауы. Қа­мат айты­лып жат­қан кез­де ме­шіт­ке кір­ген адам де­реу оты­рып, жа­ма­ғат­пен бір­ге тұ­ра­ды.
5. Ер­лер иф­ти­тах (бас­тау) тәк­бі­рін ал­ған кез­де, қол­да­рын жең­де­рі­нің сыр­ты­на шы­ға­ру.
6. На­маз­да мүм­кін­ді­гін­ше жө­тел­меуге, ке­кір­меуге, есі­не­меуге ты­ры­су жә­не есі­ней қал­са, ау­зын сол қо­лы­ның сыр­ты­мен ба­су яки астыңғы ернін тіс­тесе де ауызды ашпауға тырысу.

Же­ке на­маз оқы­ған кез­де рү­күғ пен сәж­де тәс­бих­та­рын үш­тен ар­тық оқу198.