Анадолуда ауыздан-ауызға тараған Мысырдың бұрынғы «патшасы» туралы мынандай бір «қисса» бар:
Бір күні әйгілі «патша» уәзірінен сұрапты:
– Айтшы, кәне! Менен бұрынғы «патша» Насер мықты ма, әлде мен мықтымын ба?
– Әрине, сіз мықтысыз! Оның себебін айтайын, – деп уәзір сөзін дәйектей түседі. – Насер Израильден қатты қорқатын, ал сіз қорықпайсыз.
– Ал ендеше, Әнуар Садат мықты ма, мен мықтымын ба? Осыны айтшы, кәнеки!
– Сөзсіз, сіз мықтысыз! Өйткені Әнуар Американың көлеңкесінен қорқатын.
– Жөн-жөн, – деп арқаланған «патша» тағы сұрайды: – Ал мынаған не дейсің, Мұхаммед пайғамбардың замандасы, халифа Омар мықты ма, әлде мен мықтымын ба?!
– О не дегеніңіз… Шүбәсіз, сіз мықтысыз!
– А? Қалай сонда?
– Өйткені Халифа Омар Алла Тағаладан қорқатын, ал сіз қорықпайсыз, – деп уәзір «патшаның» делебесін одан сайын қоздырады…
Сонда осындай мықтылардың «мықтылығына» шынымен де сенесіз бе? Паһ, паһ…
Пайғамбардың парасаты, әулиенің қорқынышы мен ғұламаның уайымы қайда қалды? Бұ дүниенің есебін түгендемеген адам о дүниенің қисабын қалай береді?
Көптің көзі көреген болса, сол мықтыларды аяуы керек. Өйткені, ешкім аспаннан түспейді, ішімізден шығады. Түріктің ақыны Тәуфик Фикрет айтқандай, «Адамзат осылайша адасады; өз пұтын өзі жасап, өзі табынады…»
