Сахаба Әбу Дәрда (радияллаһу анһ) Дамаск қаласының көшелерінің бірінде кетіп бара жатқанда бір топ жамағаттың бір адамның айналасына жиналып алып, оны ұрып, боқтап жатқандарын көреді.
Қастарына барып:
- Не болып қалды? – деп сұрайды.
- Мына оңбаған үлкен күнә істеді, - деп жауап береді жиналғандар.
Әбу Дәрда оларға:
- Егер ол адам бір құдыққа түсіп кетсе, оны ол құдықтан шығарып алмайтын ба едіңдер? – деп айтады.
Олар:
- Әрине, - деп жауап береді.
Әбу Дәрда (р.а.):
- Олай болса, оны боқтап, ұрып-соққанша, оған насихат айтып, оған дұрысын көрсетпейсіңдер ме?! Қайта Алла Тағала сендерді мұндай күнәға жібермегеніне шүкір деңдер, - дейді.
Олар:
- Сонда сіз оны жек көрмейсіз бе? – дейді.
Әбу Дәрда (р.а.):
- Мен оның өзін емес, істеген ісін жек көремін, ал қашан ол істі тастаса, ол менің бауырым, - деп жауап береді.
Сахаба Әбу Дәрда мен жиналған жұрттың әңгімесін естіп тұрған күнәһар адам, сол жерде етегі жасқа толып, тәубеге келгендігін айтып, ондай күнәға енді бармайтындығын айналаға жар салыпты.
****
Бір күні Дамаск қаласының көшелерінің бірінде бір топ жас жігіттер көшенің жиегінде отырып алып, өткен-кеткенге қарап, әңгіме-дүкен құрып отыр екен. Сахаба Әбу Дәрда (р.а.) қастарына барып:
- Балам! Мұсылман ер адамның нәпсісін тыйып, көзін харамға қараудан сақтайтын жері – үйі. Көшеде былай отырмаңдар. Өйткені бұл нәрсе кісінің уақытын құр өлтіріп, маңыз беруі керек істерін ұмыттырады, - деген екен[1].
[1] Абдуррахман Рафат әл-Бәшә: «Суар мин хаятис сахабати».
Абдусамат Қасым
