Тыныш заманда адамдардың бәрі бірдей. Қашан нәубет келсе, кімнің-кім екені белгілі болады.

Жекелеген адамдардың бір-біріне жасаған зұлымдықтары мен әділетсіздіктерін заңмен тыюға болады, бірақ патшаның әділетсіздігі, ол – ауқымдырақ әрі онысы тыюға шама келетін нәрсе емес. Патшаның әділетсіздігі – тоқыраудың жаршысы.

Дүниенің апатының төркіні – біздің «жоқ» деп баяу айтуымызда емес, «иә» деп асығыс айтуымызда жатыр.

Адамның өз білімсіздігін сезуі – білгірлік белгілерінің бірі.

Жағымпаздар табысқа жетті!

Адам - сөзімен таразыланады, бірақ ісімен құнды болады.

Адамды танығың келсе, оның кіммен жолдастық құрғанына қара. Шынында, адам табиғаты өзгенің табиғатынан ұрлайды. Байқасаңыз, біз бір-біріміздің мінездерімізден алып отырамыз және онымызды өзіміз білмейміз.

Зұлымдық (яғни, әділетсіздік) -  бір елдің (немесе бір мәдениеттің) қирайтындығының жаршысы.

Әдептіліктің шыңы  - сен жақсы білетін мәселе төңірегінде онша білмейтін әлдекім сөз етіп жатқанда үндемеуің.

Адам баласының барлығы тек өзара жәрдемдесумен кемелденеді.

Көп жақсылықтың бары – аз жамандықтың барымен кемеліне келеді.

Езілген халықтың – тәрбиесі бұзылады[1].