Бір ғұлама, тәрбиесі тым бөлек,

Шәкірттердің қарсы алдына бірде кеп.

Түзу сызық сызып қойып тақтаға,

Сынақ болар сұрақ қойды «Бұл не?» – деп.

Біреулері: «Бұл бір деген сан» – деді,

Біреулері: «Бәлкім, жалғыз жан...» – деді.

Біреулері «Таяқша,-деп, тік тұрған,

Улап-шулап айтып жатты әр нені.

Бағанадан болып жатқан құр әлек,

Шәкірттерге тақпай ұстаз кінә көп.

– Білмесеңдер, енді біліп жүріңдер,

Бір дегенім – баға жетпес бұл ӘДЕП!    

– Деп ғұлама өзі берді жауабын,

Алла берер айтқан сөздің сауабын.

Бір артынан НӨЛ-ді жазып: «Бұл не?» – деп,

Ұстаз адам тағы қойды сауалын.

Сол болған соң көзі жетіп көргені,

Бәрі бірдей жауап беріп «НӨЛ!» - деді.

– Жоқ, балалар, БІЛІМ! – деді, бұл деген,

Таң қалысып қалды бұған сенгені...

Нөл артынан нөлді жазып тағы да,

– АҚЫЛ! – деді, керек бұл да жаныңа.

Мұның атын: ӨНЕР! – деді ғұлама,

Тағы да бір нөлді қосып соңына.

Біреулері мұның сырын кеш ұғып,

Біреулері қағазына көшіріп

Жатыр еді, алдындағы сызықты,

Өз қолымен тастады да өшіріп,

Ұстаздары: – Не қалды? – деп сұрады,

Ал шәкірттер кейіпке еніп кінәлі,

Кілең нөлдің қалғанына таңданып,

Бірі күліп, бірі іштей жылады.

...Көкжиектен бара жатты күн қайтып,

Мұның мәнін түсінеді кім қайтіп?...

Ақыл, білім, өнеріңнің ӘДЕПСІЗ,

НӨЛ екенін ғұлама адам тұрды айтып.