Ислам діні – адам баласының жаратылыстан берілген қадір-қасиетін ең жоғары деңгейде қорғайтын және құрметтейтін дін. Бұл құрмет тіпті діннің ұлы рәміздерінен де жоғары қойылады. Мұсылманның жаны, мал-мүлкі және ең бастысы, абыройы – оған қол сұғуға қатаң тыйым салынған, қасиетті нәрселер болып табылады. 

Мүміннің Қадір-Қасиеті 

Исламның адам құқықтарын қорғаудағы ілімі – қасиетті ету шегіне жеткен. Бұл ұлылықты Пайғамбардың (Оған Алланың игілігі мен сәлемі болсын) сөздерінен айқын көруге болады.

Абдулла ибн Омар (одан Алла разы болсын) Кәғбаға қарап тұрып: «Сен қандай ұлысың және сенің құрметің қандай ұлы! Бірақ мүміннің құрметі (қадір-қасиеті) Алланың алдында сенің құрметіңнен үлкен!» деген.

Пайғамбарымыз (с.а.у.) бұл ұстанымды Қоштасу қажылығында (Худжжат әл-Уадағ) баршаға жария етті:

«Шынында да, сендердің мал-мүліктерің, абыройларың және қандарың қастерлі (қол сұғылмайды), осы қасиетті күндерің, осы қасиетті айларың және осы қасиетті жерлерің қастерлі болғаны сияқты».

Бұл ұлы насихат мұсылман қоғамының негізі – өзара сенім мен құрмет екенін көрсетеді. 

Абыройға қол сұғу – ең ауыр күнә 

Ислам кез келген адамды жек көретін сөздерді оның сыртынан айтудан (ғайбаттан) қатаң қорғайды. Абыройын таптау да мал-мүлікке немесе жанға қол сұғудан кем емес күнә.

1. Жала және жалған сөз:

Егер айтылған сөздің еш негізі болмаса, онда ол жала болып есептеледі, ал бұл – өте үлкен және қауіпті күнә.

Хадисте: «Кім мүмінге оның бойында жоқ нәрсені айтса, Алла оны, айтқанынан тазармайынша, оны тозақ отына қамайды».

2. Мүміннің абыройы – ең қасиетті:

Адамның намысына тиісудің ауырлығын Айша анамыздан (р.а.) жеткен хадистен түсінікті:

Пайғамбар (с.а.у.) сахабаларына: «Алланың алдындағы ең ауыр харам өсім не екенін білесіңдер ме?» — деп сұрағанда, олар білмегенін айтады. Сонда Ол: «Ол — мұсылманның абыройын рұқсат етілген деп санау (абыройға қол сұғу рұқсат деп санау)» — деген.

Яғни, біреудің абыройын төгу – тіпті рибадан да (өсімқорлықтан) ауыр саналады екен.

3. Арсыздық таратушылардың үкімі:

Әсіресе, арлы, пәк мүмін әйелдерге жала жабу – «жеті жойқын күнәнің» (әс-Сәбғул-мубиқат) қатарында тұр. Бұл әрекет қоғамда берекесіздік тудырып, жамандық таратуға жол ашады. Бұндай сұмпай әрекетке Құранда ауыр ескерту жасалған:

«Шын мәнінде, сол ар-намысты, бейғам мүмін әйелдерге жала жапқандар, олар дүниеде және ақыретте лағынетке ұшырайды, әрі олар үшін ұлы азап бар. Сол күні оларға қарсы тілдері, қолдары және аяқтары істеген істеріне куә болады...» (Нұр сүресі, 23-24 аяттар).

Жалпылама ескерту ретінде Алла Тағала тағы былай дейді:

«Шындығында, иман келтіргендердің арасында арсыздықтың (жамандықтың) таралуын жақсы көретіндерге бұл дүниеде де, ақыретте де ауыр азап бар. Алла біледі, ал сендер білмейсіңдер». (Нұр сүресі, 19-шы аят).

Қорыта айтқанда: мұсылмандық қауымдастықтағы әрбір адамның абыройы – Алланың шекарасы. Оған қол сұғу, ғайбат айту немесе жала жабу – адамның тек жеке қателігі ғана емес, сонымен бірге Құдайдың заңына қарсы шығу болып табылады. Иман келтірген әрбір адам өз тілін, қолын және әрекетін басқа мүміндердің қадір-қасиетін қорлаудан аулақ ұстауға бағыттауы тиіс. Себебі, мұсылманның қастерлілігі Кәғбадан да ұлы!(1)

(1) Доктор Юсуф әл-Қардауидің: "әл-Хәләл уәл Харам" атты кітабынан алынды.