«Жүкті əйелді жүгенсіз адам ренжітеді» деп қарайтын қазақ халқы, жүкті əйелдерді ерекше құрметтеп, оларды мүлде ренжітпейді, үрейлендіріп, қорқытпайды. Керісінше, жүкті аналардың көңілді, қам-қайғысыз, шат-шадыман жүруін дəріптейді. Себебі, қазақ халқы жүкті аналардың көңілді-көңілсіз болуы ана құрсағындағы болашақ ұрпақтың тағдыр-тəлейіне саятын өте маңызды іс деп қарап, жүкті аналарды ренжітетін, қорқытатын, үрейлендіретін, сондай-ақ, уайымға батырып, қайғы-қасіретке салатын қандайда іс-қимыл мен сөзге қатаң тыйым салады. Сонымен бірге, жүкті аналарға үнемі көңіл көтеретін қызықты əңгімелер айтып беріп, көрші ауылдарға ертіп барып көңілін көтеріп, емін-еркін күліп-ойнауына жағдай жасап беріп отырады. Тəжірибелі енелер ауыл əйелдері мен əнші-жыршы, əзілқой адамдарды жиі-жиі қонақ етіп, келініне əн-жыр, əзіл, əңгіме тыңдатып, оның көңіл-күйі көтеріңкі, рухы сергек болуына шарт-жағдай жасайды.
Қазақ ұғымында жүкті ана көңілді, рухты, сергек болса, сондай-ақ, əн-күй, өлең-жыр, əзіл, əңгімелерді көп тыңдаса, болашақ ұрпақ сезімге бай, өжет те өнерлі, ақ көңіл, ашық-жарқын, ақылды, білімді, өнерсүйгіш болады. Ал, құрсақтағы кезінде анасы көп ренжісе, үрей мен қорқыныш, қайғы мен қасірет ішінде жүрсе, жылап-сықтаса, ұрыс-керіске көп ұшыраса, онда, болашақ перзент қатыгез, қаныпезер, дөрекі, арсыз, ұятсыз, мейірімсіз, қайырымсыз, ата-анаға опасыз болады деп қарайды. Сол себепті, жүкті аналарды үлкен-кіші түгел сыйлап, құрметтеп, дау-жанжал, ұрыс-керіс, уайым-қайғыдан аулақ ұстап, оларды ренжітпеуге күш салады. Қорықса, шошынса түсік тастайды, бала ақаусыз өсіп-жетіле алмайды деп, жүкті əйелдерді қорқытпайды, түнде далаға жалғыз шығармайды, жалғыз жолаушы жүргізбейді, т.б.
Жүкті əйелдерді ренжітпеу дағдысының ғылыми мəн-мағынасы өте терең. Ол жүкті аналардың көңіл күй тұрақтылығын сақтап, оларды уайым-қайғыдан арылтып, рухты, сергек жүруіне мүмкіндік жасайды да, құрсақтағы перзенттің ақаусыз өсіп-жетілуіне, дүниеге төрт мүшесі сау, ес-ақылы дұрыс сапалы ұрпақ болып келуіне ғылыми негіз қалайды.
Ал, жүкті аналардың көңіл күйі үнемі қобалжулы, үрейлі, қорқынышта болса, қам-қайғыдан арыла алмаса, онда ананың азықтануы да нашарлап, құрсақтағы перзенттің жетілуіне кері əсер жасайды. Уайым-қайғыны көп шегіп, көп ренжіген анадан туған баланың ес-ақылы мен зейін-зердесі өте əлсіз болады. Тіпті, дүниеге миғұла, меңіреу, сақау, керең, шұнақ, жырық сияқты мүгедек перзенттер əкеледі.
